No Diggity

At dahil naalimpungatan na ako sa pagtulog, might as well make my time productive with another post  :)

Matagal ko na itong pinag iisipan hindi ko lang talaga maconstruct nang maayus? hehehe

When I broke up with Mark, the oh-so-tragic breakup which eventually led me to blogging, I told myself, okay, before I enter another "extremely strict mutually monogamous relationship" (hondaming adjectives parang iron clad ang peg), I would at least try to explore everything sexually with my new found "freedom".

I did almost try everything with the main exception of:

Keps. My gawd. Kahit lasing ako hindi ako papayag!
Extreme S&M. Light bondage lang? hahaha!
Sex with drugs. Absolute no no.

So I have met guys of all sizes and ages, but then I realized one thing, the main core why Mark and I broke up... 

I never paid for sex and he was practically scouring the entire metro on foot and online looking for whatever dingy spa he could find. Ewan ko. It was never my thing? Though even before I set foot to my first day in college in Manila, I have been very much curious about documentaries about sex trades and prostitution in all sorts.

So bakit nga di ko feel? Simple. Feeling ko, ang ganda ko lang para magpabayad? hahaha Kung nagpabayad lang siguro ako kahit 100 sa kada isang nabooking ko (take note hindi laging one on one ito), ang yaman ko na? LOL. Char.

Siguro masyado lang din kasi akong transactional kapag may pera na involved iba na mindset ko. Plus, I hate to be disappointed with my hard earned cash and exceptional bed skills. Char.

Pero sabi ko sa sarili ko, para siguro maintindihan ko anu tumatakbo sa utak ni Mark, kailangan masubukan ko rin. Kahit isang beses lang? Pramis :)

Sa mga araw na matumal ang benta sa PR, Manjam (di pa ako nakikiuso noon sa Grindr at Hornet), at di rin naman ako pumipick up sa daan... classic pa rin ang all time favorite chat, IRC. BOOM! 

Usually, binablock ko na yung mga nag aadvertise. Pero susubukan ko nga di ba? Oh well. Hanggang may isang profile na napansin ko. Hindi ko na matandaan yung buong ad pero ang tumatak sakin:

keyword: underwear model

Weeeeeh. Di ngaaaa? Naalala ko pa noon, nung wala pa akong internet sa bahay ang undies section sa mall lalo na sa Bench Body feels like Disneyland to me. Kapag bumibii ako ng brief, tinatago ko pa noon yung cardboard kasi tinititigan ko yung abs at bukol.

at ngayun, makaka booking ako ng underwear mowdel?!

Ping. "magkano?"

"2,500 all the way na. Versa here."

Hmpf. Mutant na naman. Lech. Anyway, kung kailangan mo nga naman kumita talaga choosy ka pa?

"send pic"

Parang hindi naman kapani paniwala. 

"ikaw talaga yan? parang ginupit lang sa magazine, hindi pa mukhang pinoy"

"hindi po ako yan ser, pero hawig naman kami"

Tumaas kilay ko. Deadma muna. 

Panay ang ping. Ayus to. Mukhang desperate. Sabi kasi sa documentaries, habang nag uumaga, parang isda lang, bumababa ang presyo kapag hindi nabebenta.

"Ah sige, next time na lang." Pakipot ko.

"ser, kunin ko na rin po number nyo"

Binigay ang number. Natulog. LOL


After two days, may nagtext!

"ser, sige na po hire nyo na ako kailangan ko lang ng pocket money?"

"wala akong cash eh? 500 lang meron ako, kakabayad ko lang ng bills" (di mashadong katotohanan)

"sige na po, ok na yan, pwede ka ngayun? may lakad kasi ako sa MOA"

Wagi! Who would have known my Divisoria haggling skills would come useful? 

Ah sigeh. Saan ba? 

*tinext ang address at directions papuntang Ermin Garcia*




itutuloy...